Mijn naam is Veronique van Libergen en bij Columbus ben ik werkzaam als ambulant begeleider voor jongeren en ouders. Tijdens mijn studie Pedagogiek heb ik de kans gekregen om bij Columbus ervaring op te doen. Jongeren en ouders begeleiden vanuit een vertrouwensband en er echt zijn voor iemand. Opgeven is geen optie; lukt het niet linksom, dan zijn er nog legio andere richtingen die we samen kunnen bewandelen. Deze manier van werken voelde als een warme jas en na mijn afstuderen, bleef ik daarom graag bij team Columbus.

Beseffen dat hulp nodig is en hulp aanvaarden is niet gemakkelijk; niet voor jongeren en niet voor ouders. Ik zie dit echter als een grote kracht, een eerste stap naar alle beter.

Door met warme betrokkenheid goed te luisteren naar hun verhalen, probeer ik aan te sluiten bij de wensen, behoeften en mogelijkheden. Hoe onveranderlijk een situatie ook lijkt, er zijn altijd lichtpuntjes te herkennen. Door hier aandacht voor te hebben, kunnen jongeren en ouders hun kracht hervinden en kunnen we samen gaan onderzoeken wat er nodig is om mensen te laten zijn wie ze zijn en te laten worden wie ze willen worden.

Tot slot wil ik nog een lans breken voor humor. Humor is zo’n mooi middel om te gebruiken in een samenwerkingsrelatie en om zaken wat luchtiger te maken op momenten. De context is voor veel gezinnen zwaar, verdrietig, frustrerend en lijkt soms uitzichtloos. Humor kan een moment van lichtheid zijn, een natuurlijk moment van ontspanning; een lichtpuntje, waar ik het eerder over had. In lichtheid komt er ruimte waardoor gedachten geordend kunnen worden en er voorzichtig gesproken kan gaan worden over stappen richting een doel. Wondermiddelen bestaan niet en ook humor is dat niet, echter kan het wel soms een lach op een droevig gezicht toveren en dat ervaar ik als een klein wonder.